Współczesna powieść satyryczna z życia prowincji.

Książka Mirosława Osowskiego „W bliskim kręgu” jest publikacją wybitnie regionalną, wydaną na użytek przede wszystkim miejscowych czytelników, bibliotek i szkół. Składa się z recenzji tomików poetyckich i prozatorskich autorów związanych środowiskowo z pisarzem, a także biogramów poetów i pisarzy pochodzących z tzw. trójkąta, leżącego między Wisłą i górnym Sanem, to jest okolic Stalowej Woli, Tarnobrzega i Sandomierza. Mirosław Osowski mieszka w tym zakątku od 34 lat i dość dobrze poznał specyfikę i historię tego niewielkiego lasowiackiego regionu. Recenzowani autorzy to jego bliscy lub dalsi znajomi, przyjaciele, koledzy, członkowie tego samego związku literackiego lub stowarzyszeń literackich, działających na tym terenie. Pisząc recenzje ich książek kierował się przede wszystkim chęcią promowania miejscowych twórców i literatury, którą tworzą. „W recenzjach swoich – jak pisze sam autor we wstępie - starałem się pokazać obok walorów, także słabości omawianych książek czy tomików. Szczególnie dotyczy to utworów prozatorskich. Miałem jednak świadomość, że były wydawane sumptem własnym, a autorzy nie byli zawodowymi literatami…”. Ireneusz Głowala [zlp.rzeszow.pl/wydawnictwa.htm, 2018]

Tamte lata to czwarta książka autora. ...Lidka przechodziła Palntami obok Collegium Novum nie zwracając uwagi na budzącą się raptowanie wiosnę. Szybko wbiegła na piętro. Wśród siedzących na ławkach i stojących w przyciemnionym hallu szukała kogoś nerwowo wzrokiem. Teraz dopiero dostrzegła osobę, na której jej tak zależało. Poszła prosto w tę stronę. - No masz ? Wysoki chłopak z przetłuszczonymi włosami i pryszczami na twarzy wyciągnął z zeszytu jakąś kartkę. Była lekko przyżółcona. - Czy na pewno dobre? Bo to moja ostatnia deska ratunku - powiedziała z niepokojem, odbierając karteluszek z jego ręki. - Wszystko będzie o'key, zobaczysz.... [http://stanczyk.osdw.pl]

Mirosław Osowski, Sitwa Fragment powieści przygotowywanej do druku "Kociubińska wspomagała niegdyś Ślimaka nie tylko przed wyborami na prezydenta, gdy była jeszcze księgową w Drużynie, ale także potem. Ich wzajemna miłość trwała już przynajmniej trzecią kadencję. Sprawdziła się więc jak najbardziej, umocniła też i zahartowała. Owszem, Ślimak się pojawiał z Martą tu i tam. Jeździł z nią czasami do marketów, by razem robić zakupy, ale oficjalnie nigdy się do niej jako partnerki nie przyznawał, jak zresztą, co bardzo ciekawe, do wszystkich związków z kobietami. „Jestem twardym kawalerem” — powtarzał na każdym publicznym spotkaniu, czasami dodając żartem: „starym”, by kupić tym publikę jako równiacha facet. Wszyscy w Miedzianej Woli już się do tej jego samotności czyli bycia singlem przyzwyczaili. I nikomu to tak naprawdę nie przeszkadzało. Ale tu i tam dało się czasem słyszeć mało sympatyczne, retoryczne pytanie: a może on pedał? Pedał? A no tak! Lubił tak nazywać go złośliwie redaktor Damian Garbaty, mając ku temu swoje powody, przede wszystkim odcięcie od miejskiej kasy, czyli cycka, jego ukochanego wydawnictwa. „Co, nazywają pedał?” — żachnął się Ślimak. Bo to go nieco denerwowało i deprymowało. „Jaki tam pedał? Zobaczą jeszcze!” — odgrażał się prowokatorom. Co innego być singlem, samotnym mężczyzną, a co innego pedałem. To słowo budziło u niego najwyraźniej wstręt. Każdy wiedział, nawet gimnazjalista, że w Polsce przyzwolenia na odmienność seksualną nie było, przynajmniej dla osób publicznych. Gdyby ktoś był osobą prywatną, to co innego. Jego sprawa... " [zlp.rzeszow.pl, 2017]